Καθισμένος εδώ στην άκρη του εαυτού μου περιμένοντας τη νύχτα να πέσει πάνω μου παρακολουθώντας την ομίχλη θολώνοντας τα μάτια μου.
Κοιτάζω ψιλά μέχρι ο ουρανός να γίνει μαύρος αντιμετωπίζοντας τον εαυτό μου δεν υπάρχει τίποτα να περιμένω παρά μόνο το ιερό πέπλο του λυκόφωτος..
Κάθομαι εδώ στην άκρη του πουθενά φωνάζοντας σιωπηλά την προσευχή της μοίρας οι παλάμες μου ευρέως ανοιχτές δεν αξίζουν κερί κεριών, παγανιστική καρδιά και αμαρτίες
στη ψυχή μου.
Κάθομαι εδώ στην άκρη της ζωής μου περικοπή με τις ανοησίες που έχει.
Θυμάμαι τα τσιμπήματα και τις πτώσεις κολύμπι στο αίμα της γέννησης μου.
Περπατώντας κάτω από τα κάρβουνα δεν υπάρχει τίποτα να αναζωπυρώσει
το τόξο των χαμένων.
Κάθομαι εδώ στην άκρη του θανάτου μου κάνοντας καύσωνα στο πνεύμα μου οι προορισμοί γίνονται ως αδικαιολόγητοι βυθίζοντας στα βάθη των αναμνήσεων στρέφοντας σκιά, δεν υπάρχει τίποτα που να ανάβει παρά μόνο ο αυλός του
σκοταδιού.
σκοταδιού.
