Έρχονται μέρες γιορτινές, Οικογενειακές, ζευγαρωμένες, μεμονωμένες, εργένικες.
Τα Χριστούγεννα και η πρωτοχρονιά είναι μόνο για αυτούς που αγαπιούνται, και απορώ, πάντα απορώ τι δουλειά έχεις εκεί εσύ που δεν αγαπιέσαι;
Κοντά στα έξι χρόνια πάμε και μόνο γράφουμε, άλλα λέγαμε τότε, και άλλα θα δούμε όταν εμείς βρεθούμε.
Αλλιώς λέγαμε είμαστε, και αλλιώς θα είμαστε.. Κάνω λάθος;
Όχι, δεν κάνω, και το ξέρεις κι εσύ αυτό. Ήμουν 45 ετών όταν πρωτομιλήσαμε κι εσύ 46, νέοι και οι δυο, και τώρα; εγώ 51 κι εσύ 52, βλέπεις; βλέπεις τι λέω; πολλά τα χρόνια αγάπη μου, πολλά...
Και εμείς ακόμη είμαστε χώρια. Ακόμη δεν έχουμε σμίξει, ούτε για μια ματιά, ένα καφέ, ένα γαμήσι.
Μόνο γράφουμε, λόγια, λόγια και ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις.
Ανεκπλήρωτους έρωτες, αγάπη από μακριά, δίχως άρωμα, δίχως γεύση, ένα άγγιγμα, ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένα χάδι..
Δίχως τίποτα ολόκληρο μόνο μισό, τίποτε τελειωμένο, εσύ εκεί και εγώ εδώ.
Ακόμη..
